EINDWERK

op wat boven hun stand levende eicellen
na nauwelijks íets en toch angstiger dan
doodsbang om dit ei zo na te verliezen. dit
affectief minimum, opstandig denkzaad.

deze grijze speldenkop erbij neer te moeten
leggen onder het waakzaam oog der sterren.
duizelend voor de blanke eiderdonslawine
van het kussen, kristal op breekbare voet.

als men in mij ingrijpt, littekent, vooral
als men overrijpe druiven schenkt en geen
al te dure bloemen, als ik alleen nog
spaarpot van pijn kan zijn, spaar je pallia-

tieve spuit, gekkebek. dood is irreversibel:
gepluimde fazant plak je geen tweede keer
de veren aan. ik wil niet aarden, dus rek me
tot brekenstoe tot ik met de ganzen trek.
----
Het gedicht "Eindwerk" werd gepubliceerd in VOORBIJ, gedichten over vergankelijkheid en (eeuwig) leven, uitgave: Mengmettaal, Leuven/Herent, 2003, p. 25